Dag 9, 10, 11

Dag 9: Smithsonian Awesomeness

Weer vroeg opstaan, ik ben een ochtendmens maar ik voel toch echt de vermoeidheid de kop boven water steken. Mijn enkel is een bitch en heeft mij er toe gedwongen om deze dag gedeeltelijk in een rolstoel door te brengen. Nouja rolstoel.... Een plastic klapstoeltje met vier hoelahoepels erlangs. Remmen waren er nauwelijks, het waren meer twee ingedeukte schijfjes die mensen vergeten waren er af te halen tijdens het rijden. Achja, in de ochtend hebben Thomas en ik in de Smithsonian Dierentuin veel plezier gehad. De dierentuin is prachtig gemaakt, boven op een heuvel (wie verzint het...) en is bovendien helemaal GRATIS! De Smithsonian groep musea's zijn allen gratis te bezichtigen en biedt kennis voor iedereen. In deze dierentuin hadden ze Grote Panda's! Drie volwassen panda's en een kleintje die vorig jaar geboren was. Tot mijn verbazing hebben de amerikanen erg veel respect voor rolstoelgebruikers, ze gaan netjes aan de kant of ouders wijzen hun kinderen erop aan dat ze in de weg staan en plaats moeten maken voor ons en bieden daarbij hun excuses aan. In Nederland is het gewoon rammen tegen die enkels om duidelijk te maken dat je d'r bent.
Aangezien wij niet veel tijd hadden in de dierentuin, raceten wij langs allerlei exhibits. Bij de reptielen kwamen wij zelfs de Amish tegen, het volk dat nog verder achterloopt in de tijd dan Friesland.... In het reptielen hok hadden ze huge ass schildpadden, je weet wel, die op een dino lijkt en je hoofd eraf kan bijten. Dat beest was even groot als mijn hoelahoopduwtekkel. Ik vond hem maar eng, de cobra en de wurgslangen die tevens ook enorm waren stelden daarbij niets voor.
De middag hebben wij, de dames, doorgebracht in the National History Museum, ook onderdeel van het Smithsonian. De heren gingen met vliegtuigjes spelen in een soort van Air en Space museum. Naar mijn mening is het natuur museum het mooiste museum waar ik ben geweest, beter dan die in New York en, jawel, Naturalis. Veel opgezetten dieren die ik zelfs nog nooit gezien heb, een afdeling over de mens van vroeger en daarbij alle informatie. Zeer interessant hoe alles is ontwikkeld en je mocht bijna alle fossielen in het museum aanraken! Afgezonderd van de afdeling met alle schedels van de neanderthalers en overige Homo groepen waar ik voor het eerst kennis mee heb gemaakt. Even later riep een man ons om bij zijn kraampje te komen staan. ' I'm going to show your DNA.' zei hij en hij overhandigde iedereen, behalve mij want ik keek liever toe, een bakje met steriel water toe. Dit moesten de deelnemers door hun mond spoelen en weer terug kitsen. Vervolgens kregen zij een reageerbuis overhandigt met een vloeistof erin waar zij het water inmoesten gieten. Na het voorzichtig op en neer te hebben geschud zag je een kloddertje zweven in het buisje. Dit werd met een pincet opgezogen en in een klein plasticen torsopotje gestopt. Hier kon een ketting aan geregen worden en tadaaaa, je eigen dna als ketting...

Na een donkere rit over de snelweg die mij te lang duurde omdat ik gek werd van de auto waar je nek nergens tegen aan kan rusten op te slapen, kwamen wij aan bij het vissershutje ergens in de bergen waar hondsdolle beren, Slenderman (zoek maar op op Google) en allerlei moordenaars kunnen rondzwerven. Het hutje lag aan de rivier en voor het eerst in mijn leven heb ik duidelijk de Melkweg kunnen bewonderen! Het hutje lag ook langs het spoor waar zwaar transport over heen reed met alle toeters en bellen om iedereen te waarschuwen dat hij langs kwam. Slapen ging haast niet, of de trein reed langs, of het bed lag niet goed, of het bed stond te trillen alsof er een aardbeving bezig was.... Ik vond het maar eng...

Dag 10

Alle dames hebben slecht geslapen en alle heren noujuist goed.. Om half zes opstaan om ons klaar te maken voor een rit naar de White River waar wij zullen gaan raften. Ik had er super veel zin in, maar ergens vond ik het ook een beetje eng. Gelukkig was onze begeleider Jimbo de hippy een super toffe kerel en stelde ons, behalve Lisa, gerust. Hij legde alles duidelijk uit en vertelde ook telkens, mochten wij d'r uit vallen, waar we veilig naar toe moesten zwemmen. Er zijn namelijk verschillende klassen raftgebieden, lopend van klasse 1 tot 5 wat wij hebben gedaan. Hoe hoger de klasse, hoe ruiger en gevaarlijker de afdalging is. Houdt daarbij rekening met de "meatgrinders" vertelde Jimbo ons, de stenen die scherp zijn en onder water zitten die je zo open kunnen rijten. Ja, zeer gezellig maar het was top! Op plekken waar het veilig was mochten wij zelfs zwemmen, ik voelde me als een vis in het water, en we zijn zelfs van de rotsen naar beneden gesprongen. Hier applaudiseer ik even voor Thomas met zijn hoogtevrees die dit ook heeft gedaan, het staat zelfs op onze gopro beelden!
En raadt eens, niemand is uit de boot gevallen! (Thomas dipte alleen zijn gezicht in het water terwijl Colleen en ik zijn reet vastgrepen zodat hij er niet helemaal inviel). Een geweldige ervaring die ik zeker wel nog een keer wil doen.
Zo zeiknat dat we waren, kleedde ik mij om in mijn pyjama (ik had eventjes laks aan alles, want mijn knie is helemaal rood van irritatie omdat wij weleens moesten schuilen in de boot. Daarbij maak je een duik in de boot, en langs mij stond de geribbelde koelbox, ik stootte daar telkens tegen aan, verdraaide mijn knie ook lichtelijk en ook al had ik mij dik ingesmeerd met factor 50, mijn knietjes zijn verbrandt...)De rit zou lang duren, dus ik deed ook meteen mijn lenzen uit en probeerde te slapen. We zouden nu naar de blokhut rijden die een geweldig uitzicht zou bieden over, als ik het goed zeg, de Appalachen bergen. Nou moet ik eerlijk bekennen dat Raymond best hard door de bergweggetjes rijdt, ik voelde me erg ongemakkelijk..
Maar wouw, het huisje is geweldig en het uitzicht is adembenemend, vooral als je s'nachts het geluid van huilende wolven hoort en onweer in de verte. Het bubbelbad is 40 graden warm, verandert van kleur en masseert je terwijl je in de verte tuurt. Maar ik heb de eerste dag de bergen bestudeert vanuit de swingingchair. Heerlijk. Snel even onder de douche, wat bijzonder pijn deed met twee verbrandde knietjes en sluitende ogen.

Dag 11

Yes, goed geslapen! Het bed ligt heerlijk en we hebben airco op onze kamer. Voor de eerste keer de kans gekregen om uit te slapen. Maar toch verschrikt keek ik naar Thomas toen hij van Lisa hoorde dat het huisje waar wij gister de sleutel hadden opgehaald helemaal plat gebrand was deze ochtend. De Watauga County fire noemen ze het op het journaal waarbij een persoon is overleden.... Heftig..
Na een lekker typisch Amerikaans ontbijt gegeten te hebben parkeerde ik mijn achterwerk in de swingingchair en ging de bergen tekenen. Mijn boek had ik al uitgelezen, dus nu ging ik dit maar doen. Eergister langs de snelweg een superleuke winkel tegengekomen met allerlei huisdingetjes, daarbij lag ook een tekenboek met een lerenkaft en schuifslot die mij smeekte om hem mee te nemen. Nou vooruit dan maar.
En dat heb ik de hele dag gedaan, getekend, filmpjes gekeken, en gezongen op de leukste liedjes zover de wifi mij dat toelaatte. Ik had een bezem en een blik aan mijn zijde liggen, aangezien het hier STIKT van de krekels, sprinkhanen (verrekte grote) en harige rupsen. Die veegde ik op en gooide deze naar beneden. Blijkbaar hadden ze hier tegen de insecten gespoten waarbij sommige sprinkhanen lagen te creperen, toch wel zielig dus ik heb ze geplet met een stoel.
Daarbij moesten Thomas en ik weer gaan koken, hartige taart. Maar lieve Raymond had deze ochtend voor het ontbijt alle eieren opgemaakt.... Paniek. Maar de taartgekke ik ging opzoeken wat ik daarvoor in de plaats kon doen, want de buren waren niet thuis om ons eieren te geven. Ha! Gewoon 60ml olie per ei erin doen, dat werkte ook prima! En bladerdeeg hebben ze hier in Amerika volgens mij nog nooit gehoord zoals wij dat kennen. Ze hadden alleen deeg voor bakkers, dus dan doen we het daarmaar mee. Shit, niet genoeg, dan maar hartige cupcakejes en die smaakte ook prima!
Even na het eten zijn Thomas en ik dan ook maar in het bubbelbad gestapt, JEZUS dit is moeilijk heet! Maar zeker wel even de spierpijn losgebubbeld en een mooi uitzicht gehad op de duisternis. Zijn dat nou ogen die ik zie flikkeren in de verte? Hoor ik geen gebrul van een beer? Nee, het zijn maar lantaarnpalen in de verte en de honden die, waarschijnlijk, in de verte een beer verjagen van het erf. Lisa en Colleen hebben namelijk al een beer gehoord, maar niks kan op tegen het gehuil van de wolven.